Μας βασανίζει ο Θεός;

Μας βασανίζει ο Θεός;

Όταν ο Χριστός επισκέφθηκε το νησί των Γαδαρηνών, τον συνάντησε ένας δαιμονισμένος άνθρωπος, ο οποίος δεν φορούσε ρούχα, ούτε είχε ζούσε σε σπίτι, αλλά κατοικία του ήταν τα μνήματα. 

Παράλληλα, οι άλλοι άνθρωποι τον έδεναν με αλυσίδες όταν βρισκόταν σε κρίση, για να μην τους κάνει κακό. Εκείνος όμως λάμβανε τόση δύναμη από τον διάβολο, ώστε να σπάζει τις αλυσίδες και να καταφεύγει στις ερημιές. Ο διάβολος έκανε τον άνθρωπο, παρότι του έδινε σωματική δύναμη, να έχει απωλέσει την κοινωνική του αξιοπρέπεια (η γυμνότητα), αλλά και να είναι εντελώς ακοινώνητος (η ανεστιότητα). Ο άνθρωπος έτσι επέλεξε τα μνήματα για να κατοικεί. Ήταν ζωντανός-νεκρός. Όταν συνάντησε το Χριστό, ο Κύριος διέταξε το δαιμονικό πνεύμα να βγει από τον άνθρωπο. Και τότε ο δαιμονισμένος παρακαλεί το Χριστό να μην τον βασανίσει.

Το αίτημα του δαιμονισμένου ηχεί παράξενα. Βασανίζει ο Θεός τον άνθρωπο; Εμείς γνωρίζουμε το Θεό ως το Θεό της αγάπης. Είναι δυνατόν Αυτός που είναι η όντως αγάπη να θέλει ο άνθρωπος να υποφέρει;

Ο ευαγγελικός λόγος βεβαίως αναφέρει ότι δεν ήταν ο δαιμονισμένος που μιλούσε, αλλά το δαιμόνιο. Ο άνθρωπος μάλιστα που είχε κυριευθεί από τον διάβολο είναι ανώνυμος, ενώ το δαιμόνιο έχει όνομα. Ονομάζεται «λεγεών», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει στο ερώτημα του Χριστού. Ο διάβολος καταλαμβάνει τον άνθρωπο, τον καθιστά ανώνυμο και μιλά ο ίδιος εξ ονόματός του, τον καθιστά αναξιοπρεπή, επικίνδυνο για τους άλλους και ανέστιο. Οικειοποιείται και την προσωπικότητα, την ιδιοκτησία του, τα τάλαντά του τόσο τα υλικά όσο και τα πνευματικά, την δυνατότητά του να προσφέρει εν αγάπη στο σύνολο και να ζήσει αρμονικά μαζί του και τον νεκρώνει.

Βλέπουμε λοιπόν στο Ευαγγέλιο όχι ο Θεός, αλλά ο διάβολος να βασανίζει τον άνθρωπο. Κι όμως, ο άνθρωπος βρίσκεται σε τέτοια σύγχυση, που δεν γνωρίζει ποιος τον ελέγχει, ποιος τον ταλαιπωρεί, αλλά έχει γίνει ένα με τον βασανιστή του. Γι’ αυτό και ο Χριστός εκβάλλει τα δαιμόνια έξω από τον άνθρωπο, αποστέλλοντάς τα στην αγέλη των χοίρων, η οποία βυθίζεται στην θάλασσα. Και τότε βλέπουμε τον άνθρωπο να αλλάζει. Φορά ρούχα. Φέρεται λογικά. Ξαναβρίσκει την ταυτότητά του. Παύει να είναι επικίνδυνος. Δεν θέλει να αποχωριστεί τον Χριστό. Και αναλαμβάνει μέσα του μία άλλη αποστολή. Δεν θα είναι ανέστιος και επικίνδυνος για τον κόσμο, αλλά εστία του θα είναι η σχέση του με το Χριστό και ζωή του το να διακηρύττει την αγάπη του Κυρίου και την θεραπεία του από Εκείνον.

Πόσες φορές στη ζωή μας αναρωτιόμαστε γιατί ο Θεός να μας βασανίζει. Γιατί ο Θεός να επιτρέπει να χάνουμε την αξιοπρέπειά μας, καθώς οι άνθρωποι μάς περιφρονούν και μας λοιδορούν για τις επιλογές μας ή για τον χαρακτήρα μας, καθώς θεωρούμαστε ανέστιοι σε έναν κόσμο, ο οποίος μας θέλει ταυτισμένους με το πνεύμα και το ήθος του, καθώς ζούμε μοναχικοί επειδή πιστεύουμε στον Κύριο και δεν συσχηματιζόμαστε με το κοσμικό φρόνημα; Γιατί ο Θεός μας βασανίζει αφήνοντάς μας να περνάμε διάφορες δοκιμασίες; Γιατί το να είσαι χριστιανός σήμερα θεωρείται οπισθοδρόμηση και ξεπερασμένη επιλογή, ενώ προστίθεται στη ζωή μας το επιπλέον βάρος να μην έχουμε ούτε την χαρά να περνάμε καλά τόσο εμείς όσο και οι οικείοι μας;

Και δεν βλέπουμε οι άνθρωποι ότι αυτός που μας βασανίζει δεν είναι ο Θεός, αλλά ο διάβολος και το πειρασμικό πνεύμα. Δεν μας παρηγορεί το γεγονός ότι για το Θεό έχουμε όνομα και ότι δεν είμαστε απρόσωποι. Δεν μας παρηγορεί το γεγονός ότι έχουμε σπίτι, που είναι η Εκκλησία. Ότι έχουμε την αξιοπρέπειά μας, που μας δίδεται από την μετάνοια, καθότι αυτή λειτουργεί ως το κάλυμμα των αμαρτιών μας. Ότι μας δίδεται η ευκαιρία να αγαπήσουμε τον πλησίον μας, να προσφέρουμε σ’ αυτόν τα χαρίσματά μας, το περίσσευμα ή το υστέρημα των δωρεών του Θεού, υλικών και πνευματικών, ότι μπορούμε να καθόμαστε δίπλα στον Κύριο Ιησού τόσο στην θεία λειτουργία, όσο και σε κάθε πτυχή της ζωής της Εκκλησίας, να τρεφόμαστε από Εκείνον ως τον Άρτο της ζωής και να έχει η ζωή μας νόημα.

Βασανιζόμαστε από τον διάβολο οι άνθρωποι σήμερα. Με θέα τον κόσμο, μετρώντας τα πάντα με βάση την λεγεώνα της αμαρτίας, δεν χαιρόμαστε την χαρά της παρουσίας του Χριστού στη ζωή μας και στην ουσία ζηλεύουμε το να ζούμε εν τοις μνήμασι, όπως κάνουν όσοι είναι μακριά από το Θεό. Δεν βασανιζόμαστε από το Θεό. Γιατί ακόμη και τα όσα παραχωρεί ο Θεός να συμβαίνουν στη ζωή μας, είναι προς δόξαν Του, αλλά και για τη σωτηρία μας. Και αναπληρώνει τον κατά άνθρωπο πόνο με την ευλογία της δικής Του παρουσίας, δίδοντάς μας νόημα και χαρά. Διαλεγόμενος μαζί μας μέσα από κάθε περίσταση της ζωής. Γιατί πίσω από κάθε μικρό ή μεγάλο περιστατικό, πίσω από κάθε συνάντηση, κρύβεται η δική Του παρουσία, η οποία μας χαρίζει την προσωπικότητα, την εστία, την χαρά της αγάπης. Εκεί βρίσκεται τελικά και η ίαση από κάθε δαιμόνιο.

Ο δαιμονισμένος σώθηκε επειδή συνάντησε το Χριστό. Δεν γνωρίζουμε τι τον είχε οδηγήσει στο να δεχθεί στην ύπαρξή του τον διάβολο. Δεν γνωρίζουμε καν αν θα αποδεχόταν το Χριστό, στην περίπτωση που Τον συναντούσε όντας ελεύθερος από την λεγεώνα. Εμείς πιστεύουμε ότι ο Θεός που προνοεί, δεν θα τον άφηνε. Φαίνεται πάντως, από την προαίρεσή του μετά το θαύμα της ιάσεώς του, ότι πιθανόν και εκείνος να αποδεχόταν το Χριστό, ακόμη κι αν δεν είχε περάσει την μεγάλη δοκιμασία του. Το ερώτημα λοιπόν έρχεται σε μας: γνωρίζουμε ποιος μας βασανίζει πραγματικά ή έχουμε αυτοπαραδοθεί στο κακό και κάθε αντίσταση φαντάζει μάταιη; Η παρουσία του Χριστού στον οίκο της Εκκλησίας είναι η ευκαιρία για την συνάντηση που θα μας δώσει την ελευθερία από τις ποικίλες λεγεώνες. Η προαίρεσή μας καλείται να αποδεχθεί αυτήν την συνάντηση και να λάβει όνομα, εστία, αγάπη. Και να διακηρύξει στον κόσμο όσα ο Ιησούς εποίησεν ημίν.

Πηγή: themistoklismourtzanos

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για τους Εβραίους "...Δέκα χιλιάδες χριστιανοί μέ

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για τους Εβραίους

"...Δέκα χιλιάδες χριστιανοί μέ ἀγαποῦνε καί ἕνας μέ μισεῖ. Χίλιοι Τοῦρκοι μέ ἀγαποῦνε καί ἕνας ὄχι τόσον. Δέκα χιλιάδες ῾Εβραῖοι θέλουν τόν θάνατόν μου καί ἕνας ὄχι".

"Καί ἔχει ν᾿ ἀναστήσῃ ὁ Κύριος ὅλον τόν κόσμον καί οἱ καλοί θά εἶναι ὡς ἄγγελοι, καί οἱ κακοί ὡσάν δαίμονες, πρῶτον τά τέκνα τοῦ διαβόλου οἱ ῾Εβραῖοι, οἱ ὁποῖοι ὄχι μόνον δέν ἐπίστευσαν εἰς τόν Χριστόν μας ἀλλά καί τόν ἐσταύρωσαν. Τότε θά ἴδουν ἐκείνην τήν δόξαν τοῦ Χριστοῦ μας νά πιστεύσουν καί νά τόν προσκυνήσουν, ἀμή ἐκείνη ἡ πίστις δέν τούς ὡφελεῖ τότε · τώρα χρειάζεται ἡ πίστις. Τόν παλαιόν καιρόν οἱ ῾Εβραῖοι ἐθανάτωσαν ὅλους τούς προφήτας, ὅλους τούς δικαίους διδασκάλους, χιλιάδες φορές ἄφησαν τόν Χριστόν καί ἐπροσκύνησαν τόν διάβολον καί τόσον, ὁποῦ ἔκαμαν ἕνα μοσχάρι καί τό ἐπροσκυνοῦσαν διά Θεόν, καθώς τό ἔχουν ἕως τήν σήμερον. Καί τώρα τό αὐτό εἶναι νά συναναστέφεσαι καί νά πραγματεύεσαι, νά τρώγης καί νά πίνης μέ τόν διάβολον.
᾿Ετόλμησαν καί ἐσταύρωσαν καί τόν Χριστόν μας. ῾Ο Πανάγαθος εἰς ὅλα αὐτά τούς ἐφύλαγε,τούς ἐσκέπαζεν.

Εκαρτέρησεν ὁ Κύριος ὕστερα ἀπό τήν σταύρωσίν του τριάντα χρόνια νά μετανοήσουν, ἀλλά δέν μετενόησαν. Τότε τούς κατηράσθη,τούς ἀφώρισε, τούς ὠργίσθη καί ἀφῆκε τόν διάβολον μέσα εἰς τήν καρδίαν των, καθώς τό ἔχουν ἕως τήν σήμερον. ᾿Εσκοτίσθησαν, ἔφυγον ἀπό ὅλον τόν κόσμον καί ἐπῆγαν εἰς τήν ῾Ιερουσαλήμ. Σηκώνει ὁ Θεός ἕνα βασιλέα ἀπό τήν παλαιάν Ρώμην καί πολιορκεῖ τούς ῾Εβραίους μέσα εἰς τήν ῾Ιερουσαλήμ,καί οἱ πατέρες καί αἱ μητέρες ἔσφαζον τά τέκνα των καί τά ἔτρωγον. ῾Ο διάβολος θέλει νά τρώγουν οἱ γονεῖς τά τέκνα των καί ὄχι ὁ Θεός. ᾿Ακούετε, ἀδελφοί μου, ὁ ἄνθρωπος τί κακόν παθαίνει ὅταν ἁμαρτάνη καί τόν ἐγκαταλείψη ὁ Θεός; Φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος. Μεγάλην εὐσπλαχνίαν ἔχει ὁ Θεός, ἀλλά ἔχει καί μεγάλην ὀργήν, καί καθώς ἐπαίδευσε τούς ῾Εβραίους, παιδεύει καί ἡμᾶς ἀνίσως καί δέν κάμνωμεν καλά. Βάνει ὁ Θεός τόν βασιλέα μέσα εἰς τήν ῾Ιερουσαλήμ καί θανατώνει χίλιες ἑκατόν εἴκοσι χιλιάδες ῾Εβραίους, καί τόσον, ὁποῦ ἔγινε τό αἷμα ὡσάν θάλασσα. Τριάντα φλωριά ἐπώλησαν οἱ ῾Εβραῖοι τόν Χριστόν μας,τριάντα εἰς τό φλωρί ἐπώλησεν ὁ Χριστός μας χίλιες χιλιάδες ῾Εβραίους. ᾿Εσύ ἔμαθες καί πωλεῖς τόν Χριστόν καί ἐκεῖνος δέν ἠμπορεῖ νά σέ πωλήση; Καί τώρα μή δυνάμενοι οἱ ῾Εβραῖοι νά τόν μετασταυρώσουν τόν Χριστόν, κάθε Μεγάλην Παρασκευήν τόν κάνουν ἀπό κερί καί τόν σταυρώνουν καί ὕστερα τόν καίουν · ἤ παίρνουν ἕνα ἀρνί καί τόν κτυποῦν μέ τά μαχαίρια καί τό σταυρώνουν ἀντί τοῦ Χριστοῦ.

᾿Ακούετε κακίαν τῶν ῾Εβραίων καί τοῦ διαβόλου; Καθώς γεννηθῇ τό ῾Εβραιόπαιδον, ἀντί νά τό μαθαίνουν νά προσκυνῆ τόν Θεόν, οἱ ῾Εβραῖοι παρακινούμενοι ἀπό τόν πατέρα των τόν διάβολον, εὐθύς ὁποῦ γεννηθῆ τό μαθαίνουν νά βλασφημᾶ καί νά ἀναθεματίζη τόν Χριστόν μας καί τήν Παναγίαν μας, καί ἐξοδεύουν πενῆντα , ἑκατόν πουγγιά νά εὕρουν κανένα χριστιανόπουλο νά τό σφάξουν, νά πάρουν τό αἷμα του, καί μέ ἐκεῖνο νά κοινωνοῦν. ῾Ο διάβολος θέλει νά πίνωμεν τό αἷμα τῶν παιδίων καί ὄχι ὁ Θεός. ῾Ο Χριστός μᾶς παραγγέλλει νά εὐχώμεθα ὅλον τόν κόσμον. ῾Ο ῾Εβραῖος, ὅσον καί ἄν εἶναι φίλος σου, πήγαινε καλημέρισέ τον, καί βάλε τό αὐτί σου νά ἀκούσης τί σοῦ λέγει. ᾿Εσύ τόν εὔχεσαι καί τόν χαιρετᾶς, καί ἐκεῖνος σέ καταρᾶται καί σοῦ λέγει, κακή ἡμέρα σου, διότι ἡ καλή ἡμέρα εἶναι τοῦ Χριστοῦ, καί δέν θέλει οὔτε νά τήν ἀκούση, οὔτε νά τήν εἰπῆ ὁ ῾Εβραῖος.Κύτταξε εἰς τό πρόσωπον ἕνα ῾Εβραῖον ὅταν γελᾶ· τά δόντια του ἀσπρίζουν, τό πρόσωπόν του εἶναι ὡσάν πανί ἀφωρισμένο, διότι ἔχει τήν κατάραν ἀπό τόν Θεόν καί δέν γελᾶ ἡ καρδία του· ἔχει τόν διάβολον μέσα του ὁποῦ δέν τόν ἀφήνει. 

Κύτταξε καί ἕνα χριστιανόν εἰς τό πρόσωπον, ἄς εἶναι καί ἁμαρτωλός · λάμπει τό πρόσωπόν του, χύνει ἡ χάρις τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Σφάζει ὁ ῾Εβραῖος ἕνα πρόβατον καί τό μισό τό ἐμπροσθινόν τό κρατεῖ διά λόγου του καί τό πισινό τό μουντζώνει καί τό πωλεῖ εἰς τούς χριστιανούς διά νά τούς μαγαρίση. Καί ἄν σοῦ δώση ὁ ῾Εβραῖος κρασί ἤ ρακί εἶναι ἀδύνατον νά μή τό μαγαρίση πρῶτον, καί ἄν δέν προφθάση νά κατουρήση μέσα, θά πτύση. ῞Οταν ἀποθάνη κανένας ῾Εβραῖος τόν βάζουν μέσα εἰς ἕνα σκαφίδι μεγάλο καί τόν πλένουν μέ ρακί, καί τοῦ βγάνουν ὅλην του τήν βρώμα, καί ἐκεῖνο τό ρακί τό φτιάνουν μέ μυριστικά καί τότε τό πωλοῦν εἰς τούς χριστιανούς εὐθηνότερον διά νά τούς μαγαρίσουν. Πωλοῦν ψάρια εἰς τήν πόλιν οἱ ῾Εβραῖοι; ᾿Ανοίγουν τό στόμα τοῦ ὀψαρίου καί κατουροῦν μέσα καί τότε τό πωλοῦν εἰς τούς χριστιανούς.

Ο ῾Εβραῖος μοῦ λέγει πώς ὁ Χριστός μου εἶναι μπάσταρδος, καί ἡ Παναγία μου πόρνη, τό ἅγιον Εὐαγγέλιον λέγει πώς τό ἔγραψεν ὁ διάβολος. Τώρα ἔχω μάτια νά βλέπω τόν ῾Εβραῖον; ῞Ενας ἄνθρωπος νά μέ ὑβρίση, νά φονεύση τόν πατέρα μου, τήν μητέρα μου, τόν ἀδελφόν μου, καί ὕστερα τό μάτι νά μοῦ βγάλη, ἔχω χρέος ὡσάν χριστιανός νά τόν συγχωρήσω. Τό δέ νά ὑβρίση τόν Χριστόν μου καί τήν Παναγίαν μου, δέν θέλω νά τόν βλέπω. Καί ἡ εὐγένειά σας πῶς σᾶς βαστᾶ ἡ καρδία νά κάνετε πραγματείας μέ τούς ῾Εβραίους; ᾿Εκεῖνος ὁποῦ συναναστρέφεται μέ τούς ῾Εβραίους, ἀγοράζει καί πωλεῖ, τί φανερώνει; Φανερώνει καί λέγει, πώς καλά ἔκαμαν οἱ ῾Εβραῖοι καί ἐθανάτωσαν τούς προφήτας καί ὅλους τούς διδασκάλους καί ὅλους τούς καλούς. Καλά ἔκαμον καί κάμνουν νά ὑβρίζουν τόν Χριστόν μας καί τήν Παναγίαν μας. Καλά κάμνουν καί μᾶς μαγαρίζουν καί πίνουν τό αἷμά μας.

Ταῦτα διατί σᾶς τά εἶπα, χριστιανοί μου; ῎Οχι διά νά φονεύετε τούς ῾Εβραίους καί νά τούς κατατρέχετε, ἀλλά νά τούς κλαίετε, πώς ἄφησαν τόν Θεόν καί ἐπῆγαν μέ τόν διάβολον.Σᾶς τά εἶπα νά μετανοήσωμεν ἡμεῖς τώρα ὁποῦ ἔχομεν καιρόν, διά νά μή τύχη καί μᾶς ὀργισθῆ ὁ Θεός καί μᾶς ἀφήση ἀπό τό χέρι του καί τό πάθωμεν καί ἡμεῖς σάν τούς ῾Εβραίους καί χειρότερα".

Πηγή: yiorgosthalassis

Άλλο γέροντας, άλλο πνευματικός, άλλο εξομολόγος

Άλλο γέροντας, άλλο πνευματικός, άλλο εξομολόγος

π. Παντελεήμονος Κρούσκου

Το επαναλαμβάνω για να γίνει συνείδηση, ότι άλλο Γέροντας, άλλο πνευματικός, άλλο εξομολόγος.

Γιατί εντοπίζουμε και προσωπολατρίες και αντιεκκλησιαστική φατριαστική συμπεριφορά εκ μέρους των χριστιανών μας.

Επίσης, μπερδεύουμε το μοναχικό ήθος με το κοσμικό ήθος, πράγμα πού είναι προσβολή για το όγδοο μυστήριο, κατά αγ. Γρηγόριο Θεολόγο, του μοναχισμού. Την έννοια του υποτακτικού με το πνευματικοπαίδι και της πνευματικής πατρότητας με την ιερά εξομολόγηση.

Γέροντας είναι ο πνευματικός πατέρας των μοναχών. Οι μοναχοί έχουν Γέροντα. Ένας γέροντας σε μοναστήρι μπορεί να είναι πνευματικός και εξομολόγος κοσμικών πού επισκέπτονται γι αυτό τον λόγο το μοναστήρι, αλλά πάντα θα είναι ο πνευματικός ή ο εξομολόγος τους ή και τα δύο, αλλά όχι ο γέροντας τους. Στον Γέροντα κάνουμε υπακοή σαν μοναχοί και δείχνουμε εμπιστοσύνη σαν κοσμικοί.
Υπάρχει διαφορά. Επίσης, οι αδελφότητες στον κόσμο, έχουν Πνευματικό προϊστάμενο και όχι Γέροντα, καν αυτός είναι Γέροντας για τους μοναχούς ή Γέροντας στην Εκκλησία.

Πνευματικός είναι ο άνθρωπος πού έχει χάρη από τον Θεό, να νουθετεί και να μας καθοδηγεί στην εν Χριστώ ζωή, να του εναποθέτουμε τα προβλήματα και τους πνευματικούς μας προβληματισμούς, να μας ποιμαίνει και να μας καθοδηγεί πνευματικά. Πνευματικός μπορεί να είναι ένας απλός μοναχός, ο οποίος δεν είναι εξομολόγος, ακόμα και ένας λαϊκός! Σπάνιο αλλά όχι απίθανο. Το Πνεύμα όπου θέλει πνεί. Πνευματικός ήταν ο γέροντας Παΐσιος, ο οποίος δεν ήταν ούτε ιερέας, ούτε εξομολόγος.

Εξομολόγος είναι ο ιερέας εκείνος, άγαμος ή έγγαμος, πού έχει ειδική άδεια από τον οικείο αρχιερέα, να τελεί το μυστήριο της εξομολόγησης. Στον εξομολόγο πάμε, αφού έχει προηγηθεί μετάνοια και απόφαση, για να του πούμε τις αμαρτίες μας και αυτός μας διαβάζει την συγχωρητική ευχή εις άφεσιν αμαρτιών και ενίοτε, όποτε και αν χρειαστεί μας δίνει νουθεσίες και ίσως κάποιον κανόνα. Η συγχώρηση των αμαρτιών τελείται με την μετάνοια την δική μας και την συγχωρητική ευχή από χειροτονημένο ιερέα εξομολόγο και όχι με τα επιτίμια και τους κανόνες, πού είναι παιδαγωγικά μέσα στην ευχέρεια του πνευματικού εξομολόγου.

Το ιδανικό είναι ο πνευματικός μας να είναι εξομολόγος, και εξομολόγος μας να είναι ο πνευματικός μας, αλλά όχι απαραίτητο. Πνευματικός εξομολόγος ήταν λχ ο γέροντας Πορφύριος. Έχουμε έναν πνευματικό και πολλούς εξομολόγους.

Ο πνευματικός θα μας οδηγήσει στην εξομολόγηση, ο εξομολόγος θα εξομολογήσει, ο πνευματικός εξομολόγος και τα δύο.

Πηγές: iereasanatolikisekklisias-isagiastriados.com